Pochodzące z Australii i Tasmanii zimozielone eukaliptusy – należą do rodziny mirtowatych (Mirtaceae). Do charakterystycznych cech tych roślin należy kształt liści, są one długie i lancetowate. Wyciągi z liści eukaliptusów mają ponadto zastosowanie w medycynie. Olejków eterycznych , które zawierają liście używa się między innymi przy wspomaganiu leczenia schorzeń górnych dróg oddechowych a także pomocniczo przy leczeniu schorzeń skórnych (olejki te bowiem mają silne działanie antyseptyczne). Eukaliptusy są roślinami bardzo odpornymi na suszę i wysokie temperatury. Paradoksalnie rośliny tego gatunku są również używane do osuszania bardzo wilgotnych miejsc. Decydując się na posadzenie eukaliptusa w gruncie wybieramy stanowisko ciepłe i osłonięte (najlepiej przy południowej ścianie budynku). Gleba powinna mieć odczyn zasadowy lub obojętny. Jak miałem okazję się przekonać osobiście - w swojej ojczyźnie eukaliptusy rosną na podłożu skalnym (najczęściej widziałem piaskowce)- pokrytym niewielką warstwą piasku lub gliny z domieszką fragmentów tychże skał. Eukaliptus tworzy sieć bardzo cieńkich (wyjątkowo delikatnych korzeni). Roślina posadzona w podłożu piaszczysto gliniastym przyrasta znacznie szybciej niż posadzona w lekko kwaśnym torfie. Do ciekawszych informacji o tych roślinach zalicza się ich odporność na działanie ognia. Kora eukaliptusów jest tak zbudowana,że żadko dochodzi do jej spalenia (pożar szybko przemieszcza się w obrębie liści roślin - olejki eteryczne są bowiem łatwopalne). Poza tym, nasiona są przystosowane do przetrwania wysokich temperatur (występują w grubej szklistej osłonce, która uniemożliwia ich spalenie). W obrębie gatunku – istnieje całkiem spora grupa , która nadaje się do uprawy w ciepłych rejonach Polski.
Poniżej wyszczególniono najbardziej mrozoodporne eukaliptusy w porządku alfabetycznym.
Prezentowane dane dotyczą możliwości przetrwania krótkich okresów z podanymi temperaturami. Im dłuższy jest okres bardzo niskiej temperatury tym większe prawdopodobieństwo całkowitego uszkodzenia rośliny. W ojczyźnie tych roślin temperatury ujemne występują niezbyt często. Nawet jeśli nad ranem wystąpi przymrozek - to w ciągu dnia powietrze zwykle ogrzewa się do temperatury powyżej zera. Mimo to - jak wskazuje doświadczenie hodowców z innych krajów uprawa w Polsce może się udać (skoro udaje się w Holandii czy Niemczech, to czemu nie u nas?
(w nawiasie podano orientacyjną mrozoodporność w stopniach celsjusza):
Agregata (–13 do –19,5)
Archeri (–16 do –19,5)
Cadens (–15 do –18)
Crenulata (–13 do –17)
Dalrympleana (–11 do –16)
Debeuzevillei (–13 do –22)
Glaucescens (–14,5 do –19)
Lacrimans (–16,5 do –21)
Mitchelliana (–13 do –16,5)
Neglecta (–16,5 do –20)
Niphophila (–12 do –22)
Nova – anglica (–13 do –17)
Olsenii (–14,5)
Paliformis (–14,5)
Parvula (–15 do –20,5)
Perriniana (–14,5 do –19)
Rodwayi (–14,5 do –19,5)
Saxitillis (–15 do –18)
Stellulata (–13 do –18)
Subcrenulata (–12 do –19)
Urnigera (–12 do –20)
Niebawem zamieszczę tutaj opis poszczególnych gatunków.